14.02 Pzt: 6 yıllık bir birliktelik. Aslına bakarsak öncesi bile var.. O zamanlar bu kadar tutku yok, ama varlığın güzel o dönemlerde bile. En vazgeçilmezi kadar tehlikeli yani. Nasıl başarıcam bilemiyorum. Sana henüz söyleyemedim. Ama bugün, ayrılmayı kafaya koydum...
15.02 Salı: Ayrılık düştü ya akla, bidaha sana asla sarılamayacağımı düşündükçe daha sık sarılmaya başladım. Bir an çıkaramadım aklımdan.. Oysa, ayrılık düşmemişken aklıma, saatler boyu seni düşünmediğim olurdu benim. Tuhaf!
16.02 Çarş: Sanki hiç bişi olmamış gibi. Herşey aynı. Sen, keyif veriyorsun bana hala. Sen, can sıkıntımı yerle bir ediyorsun.. Kararımdan korkmaya başladım. Ayrılabilir miyiz senle gerçekten?
17.02 Perş: Çok uykum var. Öyle böyle bir uyku değil. Kararım ufaktan mut eksikliği yaratmaya başladı sanırım. Bir de sen bugün, midemi bulandırıyorsun! Ama ben sana sarılmadan duramıyorum yine de. Verdiğin -alışılmışlık- duygusundan hoşlanmıyorum. Acı.. ama.. gerçek..
18.02 Cuma: Başım çatlıyo. Gözlerim düşecekmiş gibi ağrır benim bu kafam, koparıp atmak isterim ya, öyle işte. Midem bulanıyo. Saat 13.50 olmuş, normalde bu saate kadar senle en azından 6 kere görüşmüş olurduk. 3 kere görüştük topu topu.. Birinde hatta, baya kısa kesmek durumunda kaldım. Dayanamıyorum sana, ama kopamıyorum da.. Garip. Ve sanırım artık sen de hissediyosun!
19.02 & 20.02 Hafta Sonusu: İstanbul'daydım. Ben İstanbul'dayken seninle çokçok nadir görüşebiliriz zaten. Ve normalde, seninle görüşemediğim için mutsuz sinirli olurum, bi süre sonra senden başka hiç bişey düşünemez hale gelirim. Bu hafta sonu ben, seni hiç düşünmedim yahu.. Anladım ki, olsan da olmasan da idare edebiliyorum artık.
21.02 Pzt: Midemi bulandırmıyosun ama varlığınla yokluğun o kadar bir ki benim için artık, sen zorla çağırmadıkça aklımın köşesinden geçmez oldun. Sen her çağırdığında ise bi bahanem var, gelmek istemiyorum. Bugün 3 kere geçtin aklımdan, hiç sarılmadım ben sana.
22.02 Salı: Perşembe günü ayrılma kararımı açıklıyorum sana. Umarım kolay düşersin yakamdan. Çünkü artık her şey çok net ve ben seni hayatımda istemiyorum..
23.02 Çarş: Bugün bitse biterdi bu iş. Bi kere gereksiz yere sokuldum yamacına, hiç bişi anlamadan kaçtım sonra..
24.02 Perş: BİTTİ !!! nasılsa geri dönerim diye düşündüğün için olsa gerek, çok da zorlamadın beni.. oysa ne kadar kararlı olduğumu bir bilsen:)
Yukarda yazılanlar bir ayrılık hikayesi değil.
Ya da belki de tam olarak bir ayrılık hikayesi..
Bilemedim?
Dün, sigarayla olan tüm ilişkimi bitirdim. Bişeyi bitirdiğim zaman, geri dönmem genelde imkansızdır ve beni tanıyanlar bunu çok iyi bilir. Bişeyi hayatımdan çıkarma kararını çok zor alır, o andan sonra da geri dönmem çoğunlukla.. Ama bu bambaşka bir durum. Bir madde bağımlılığı, bir çeşit uyuşturucu bağımlılığı.. O nedenle büyük konuşmaktan korkuyor, bir taraftan da bitti diyor olmanın sonsuz özgüvenini yaşıyorum..
6 yıldır aktif olarak sigara içiyorum. Kimi zaman çok içtim, kimi zaman az ama asla sigarasız bir gün geçiremedim. Bunun öncesindeki 4 yılım ise "sosyal içici" yani daha açıkçası "otlakçı" olarak gelişti, ki şimdi anlıyorum ki aslında o zamanlar bile tiryakiydim.. Sadece bu illete para vermiyordum..
Sigarayı bırakmak hep aklımdaydı ama hiç aklımda yoktu bi yandan.. Bi zaman bırakacaktım illa ki ama o hiç bi zaman ŞİMDİ olamıyordu.
Bırakacaktım çünkü ben sigara içen bir anne olmak istemiyordum. Çünkü dünyalar kadar çok sevdiğim sevgilim, bana sarıldığında zaman zaman geri çekilmek zorunda kalıyordu ve ben üzülüyordum. Çünkü ben sırf -şimdi canım sigara çeker de yanında içemem- diye çok istesem de annemle yeterince vakit geçiremiyordum. Çünkü benim sabahları ilk uyandığımda duyduğum koku saçlarımdan gelen sigara kokusu oluyordu. Çünkü ben bu kokudan nefret ediyordum. Çünkü düşünmek bile istemediğim hastalıklara sessizce zemin hazırladığımı biliyordum..
Tanışmam çok ani oldu. Hep duyduğum, başarılı olduğuna dair hikayeler dinlediğim - okuduğum bir ilaçtı. İçimde biyerler durmadan "madem ilacı içip bırakıcam, öyleyse istediğim zaman alırım yutarım o hapları biter bu iş" diyordu ve ben kendimi "sigara içmeyi şu an seviyorum, öyleyse sonra" diyerek kandırmaya devam ediyordum.. Ofisteki arkadaşlarım toplu olarak bu kararı alıp, ilacı sipariş edeceklerini sölediklerinde yanaşmadım bile. Onlardan az içiyordum, sağlıksal bi sorun hiç yaşamamıştım üstelik keyif alıyordum(!) içmekten.. Ne gerek vardı? Biraz ısrar kıyamet, tamam dedim ben de alayım dursun.. Bi ara içerim nasıl olsa..
İlaçlarımız 14.02 Pzt günü geldi. Arkadaşlarımdaki hevesten ve sigara içen tek kişi kalma korkusundan olsa gerek, tuhaf bir hevesle ben de içtim ilk ilacı. Bırakıcaazzz heheyyyt diye diye sigara içerek geçen bi haftanın ardından, bi anda sigara İÇEMEDİĞİMİ fark ettim. Ama canım istiyordu.. Ama yakıp yakıp söndürüyor, içemiyordum.. Allaaammm noluyo bana diye ciyaklamak yerine, "len içmeyim o zaman akıllı olup" demeye başladım. Çok dayanılmaz hal alırsa yakıp, bi fırt çekip atacak şekilde 3gün daha içtim illeti. Ama o süre içinde bile, çok az sigara kokuyo olmamın da verdiği ekstra bir gazla "içsem de oluuur içmesem de" şeklinde bir noktaya gelmiştim.
Sigarayı bırakıcam diye kendime bir gün belirlememi söylemekte idi ilaç, ilacı kullanmaya başladıktan sonraki 8 ila 14. günler arasında bir gün olacaktı bu.. Orta nokta oluversin madem diye, 11. günü seçmiştim ben. O gün, dündü..
İki gündür öyle rahatım ki. Durup durup saçlarımı kokluyorum. Sevgilime saçlarımı koklatıyorum, yüzündeki gülümsemeye bayılıyorum..
Şu an en çok bunun tamamen ilacın yarattığı bir ilüzyon olmasından korkuyorum. Şu an arada bir girdiğim nikotin krizlerinin ilacı bıraktıktan sonra şiddetlenmesinden korkuyorum.
İşte bu korkuları bertaraf edebilmek için bir de kitap okumaya başladım ve inanılmaz güzel telkin edebildiğimi fark ettim kendimi.
Bu kitapla veya Allen Carr'ın tüm dünyada yaygın olan seminerleriyle de sigarayı bırakan biçok insanı okudum-dinledim. Özellikle insanın kendini telkin edebilmesi ve içicilerin sigara ile ilgili olarak sığındıkları yalanları artık tekrarlamamaları konusunda inanılmaz yardımını görüyorum.
En büyük endişem, "stres yönetimini sigara olmadan nasıl sağlıcam ben" yönündeydi örneğin benim.. Kitabı okuyunca, sigaranın stresi yenmeye yardımcı olduğu yalanını öyle net anlıyor ve içmedikçe bunun doğruluğunu öyle net görüyorsunuz ki, inanın çok faydası oluyor...
Kitabı herkeslere öneririm, gözümü bile kırpmadan. Zararını göremeyeceğiniz gibi, yararını gören çoğunluktan biri de siz olabilirsiniz. (Kuzenim sadece kitabı okuyarak, sigara olayını kafasında bitirmeyi başarmıştır. Ablam ise Allen Carr seminerleri ile, sigarayı bırakmıştır.)
Champix konusunda ise, bana soracak olursanız şiddetle tavsiye ederim. Kısa süreli baş ağrıları, uyku hali ve mide bulantılarının dışında bir yan etkisini görmedim. Ancak doğruyu söylemek gerekirse, ilacın ispatlanmamış yan etkileri arasında kalp krizi geçirme riski yatıyor ki aslında bu baya ürkütücü.. Bir de depresyona eğilimliyseniz veya geçmişinizde psikolojik bir rahatsızlık yaşamışsanız, tetikleyici rolü olabiliyor denilmekte. Benim bu şekilde bir problemim hiç olmadı ve aksine bu süreçte sigaradan soğuduğumu hissettikçe kendimi daha iyi hissetmeye daha mutlu olmaya başladım. İlaç konusunda, doktora danışmakta ve bireysel durumunuzu göz önüne alarak detaylı araştırma yapmakta fayda olacaktır.
Ben ilacı içmeye 2 hafta daha devam ediyor olacağım. Sonrasında zorlanmam durumunda kitabı dönüp dönüp okuyarak, kendimi sigarasız bir hayata daha daha aşık edeceğim.
Ve (umarım öyle bir durum olmaz ama) sigaraya olur da yeniden başlarsam, tekrar yazacağım. Evet, utanmadan yapacağım bunu... :)
Bitirirken;
Bişi merak edip araştırırken en çok ekşisözlük yorumlarını okumayı faydalı bulan biriyim sanırım, linkler bu nedenle ekşisözlük'ten verilmiştir. İnternette bahsettiğim iki yöntemle alakalı sonsuz kaynak bulacaksınız zaten..
Son olarak;
İnsanın hayatında varlığıyla kişiye kendini mutlu hissettirdiğini düşündüren ama aslında içten içe üzüntü veren - moralini düşüren - strese sokan durumlar, kişiler veya maddeler vardır..
Bunların yokluğunda mutsuz olacağımıza inandırırız kendimizi..
Oysa onların hayatlarımızdaki varlıkları bizi ömür boyu dengesiz bir ruh haline sürüklerken, hayatlarımızdan çıktıklarında duyduğumuz mutsuzluk tahmin bile edemeyeceğimiz kadar kısa sürer.. Ve sonra, ÖZGÜR kalırız :)
